Przyszedłem na chwilę, zostałem na dłużej
Do ING trafiłem przypadkiem. W ramach programu studiów należało odbyć praktyki letnie. Chciałem dołączyć do nowoczesnej firmy, spójnej z moimi wartościami, oferującej coś więcej niż parzenie kawy i obsługę ksero. Los sprawił, że była akurat otwarta rekrutacja na staż w zespole HR. Przyszedłem na chwilę… a zostałem na dłużej. Dokładnie 15 lat.
W HR-rze chciałem pracować od zawsze, bo dla mnie, liczą się ludzie, ich potencjał, kreatywność, pasja i relacje jakie tworzą… Gdy nadszedł czas na wybór specjalizacji, decyzja była oczywista - postawiłem na zasoby ludzkie. Fascynował mnie fenomen przywództwa, roli lidera w zespole, dlatego moja praca magisterska zgłębiała ten obszar. Miałem w głowie pomysł na siebie i cel. Zostanę szefem HR-u i z taką myślą tu przyszedłem.
Samodzielność i ciągły rozwój
Praca w zespole szkoleń nie była do końca taka jak się spodziewałem. Myślałem, że swoją karierę rozpocznę od podniosłych projektów, których na początku trudno było się doszukać. Zasypała mnie sterta dokumentów, biurokracja – a ja myślałem już tylko o tym, by jak najszybciej z tego się wyrwać. Wyjścia były dwa – albo zakasać rękawy, albo się poddać.
Wkrótce potem pojawiła się okazja sprawdzenia swoich umiejętności przy okazji koordynacji prac dużego projektu szkoleniowego, który wymagał elastyczności i szybkiego podejmowania decyzji. W końcu miałem okazję pokazać swój potencjał i wykazać się skutecznością. Byłem z siebie bardzo dumny i zyskałem uznanie w zespole.
Niedługo po tym wydarzeniu, pojawiła się szansa na etat. Szkopuł tkwił w tym, że potrzebny był specjalista i to w zupełnie innym zespole. Nowe wyzwania – brak umiejętności … start od zera – czemu nie – wszak do odważnych świat należy. Do dziś pamiętam jak ciężko było stawiać pierwsze kroki w świecie zarządzania procesowego, otoczony liczbami, danymi faktami – daleko od ludzi i relacji – środowiska, w którym czułem się jak ryba w wodzie. Był to wymagający okres ciężkiej pracy, łączenia realnych problemów i wyzwań, które niosła codzienność. Te doświadczenia dały jednak solidny fundament i pozwoliły zyskać nową perspektywę – poza miękkim aspektem relacji ludzkich, pokochałem twarde dane, a mariaż tych dwóch podejść pozwolił sięgać po kolejne wyzwania.
Nieoczywisty krok do przodu
Zanim się obejrzałem zostałem menedżerem pierwszego 3 osobowego zespołu funduszu socjalnego, później przyszedł czas na objęcie wydziału kadrowego. Kolejnym, przełomowym momentem okazała się dla mnie zmiana roli i podjęcie fascynującego – zupełnie nieznanego wyzwania. Z pozycji managerskiej przeszedłem na stanowisko specjalisty w zespole odpowiedzialnym za wdrażanie zwinnych metod zarządzania. Część moich znajomych uważała to nawet za regres. Myśleli, że ja zamiast dalej się rozwijać, to się cofam. Traktowali to jak kaprys, istną wywrotkę zawodową. Dla mnie to jeden najcenniejszych momentów w karierze.
Stałem się częścią biznesu i spójnie z kolegami z ryzyka, detalu i korporacji poznawałem bank z zupełnie innej strony. Musiałem zapomnieć o z bezpiecznej i wygodnej kanapie HR-owca. Zostałem członkiem zespołu, który mierzył się z niezadowolonymi klientami, zbyt wysokim ryzykiem czy rozwiązaniami, które nie adresują potrzeb klienta.
Dzisiaj, dzięki temu o wiele lepiej rozumiem bóle kolegów z innych jednostek i potrzeby jakie się pojawiają. Znajomość biznesu pozwala mi lepiej wypełniać dzisiejszą rolę. Traktuję siebie nie jako szefa People Services. Bardziej jak pomost między biznesem, a moim zespołem.
